زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

حـال دعـاء حـال بـکـا حــال زمـزمــه           وقت سحر به شرط اطاعت چه ثروتی ست

گـفـتـم به کـوی قـبـلـه حاجـات رو کنم           دیدم کنار یار نه خواهش نه حاجتی ست

اصلا خوش است کوی مناجات با حبیب           زیرا برای وقت ملاقات  فرصتی ست

کـاری بـرای دلـبـر خود که نـکـرده ایم           یادش میان اشک و دعا خود محبتی ست

شـاید عـزیـز فـاطـمـه مـهـمـان ما شود           روضه بـپـا کنید که دلـدار هـیـأتی ست

بـا یـک ســلام تــذکــرۀ کـربــلا دهــد            با او اگـر رویـم به مـقـتـل قـیامتی ست

ذکرش همیشه عمتی الزینب است وبس           با کعبة الرزیه به قـلـبش مصیـبتی ست

یاعـمّـتـی هــنـوز تـنـت درد مـی کـنـد؟           در عـلـقـمه هنوز عـلـمدار غـیرتی ست

عـمّـه هـنـوز جـمـلـۀ تو می کُـشد مـرا:           محرم نمانده وقت سواری چه غربتی ست

حـلق بریده از ته مـقـتل مرا که خواند            لبیک یا حـسیـن من اینک ولایـتی ست

مـی آیـم و رواست که در روز انـتـقـام           اعلان کنم که بیرقم از جنس عصمتی ست